Laatst las ik in Libelle (mijn guilty pleasure) een brief van een moeder die zo trots was op haar dochter. Die dochter heeft elk jaar een functioneringsgesprek met haar man. Alles wordt besproken, ook de opvoeding van de kinderen.
Dit klinkt elke werknemer bekend in de oren. Ook met je leidinggevende heb je elk jaar het rituele beoordelingsgesprek. Je praat even over het verleden, een beetje over de toekomst, vult een formulier in en je gaat weer over tot de orde van de dag. Zo gaat het meestal is mijn ervaring…Het is een hoop werk, het zorgt voor spanning en eigenlijk gebeurt er niet zoveel.
Maar die dochter en haar man uit de Libelle gaan een stap verder. Zij heroverwegen hun huwelijkse verbintenis elk jaar. Elk jaar besluiten ze om weer een jaar bij te tekenen. Het voltrokken huwelijk is voor altijd, tot de dood hen scheidt. Maar deze twee mensen zetten elk jaar weer hun handtekening. Elk jaar zijn ze zich bewust van de huwelijksbelofte die ze elkaar gedaan hebben. Elk jaar tekenen ze bij, zich bewust van het feit dat samenzijn en samenblijven niet vanzelfsprekend is. Dat je daarvoor moet werken, dat je soms dingen moet doen die je niet leuk vindt, dat je je grenzen moet verleggen, soms je mond moet houden. Maar vooral ook: uitspreken wat je graag wil.
Dit zouden werkgevers en werknemers ook moeten doen. Niet alleen het jaarlijkse beoordelingsritueel omdat dat nu eenmaal moet. Nee, er iets speciaals van maken. Een echt ritueel zoals Danielle Braun in Corporate tribe beschrijft. Hardop uitspreken dat je met elkaar verder wilt terwijl je elkaar recht in de ogen kijkt. En er goed over praten hoe je dan verder gaat. Hoe past jouw profiel bij de strategie van de onderneming, of hoe pas je je profiel aan bij deze strategie.
En als het niet meer past: hoe neem je netjes en naar tevredenheid afscheid van elkaar.