Ik ben verandermanager. Dat ben ik al best lang. En wat mij opvalt is dat we bij veranderingen vaak focussen op wat er allemaal verdwijnt.
- We krijgen één nieuw systeem om mee te werken, alle oude worden vervangen.
- We gaan flexibeler werken, de muren verdwijnen en de oude meubels gaan weg.
- We gaan processen anders inrichten, wie niet meer nodig is, verdwijnt.
Zo maar drie veranderingen waar ik in de laatste jaren bij betrokken ben geweest. En de valkuil waar ook ik intrap is dat we heel veel aandacht richten op de dingen die verdwijnen, dingen die niet goed gaan, die anders moeten. Maar dat we weinig aandacht lijken te hebben voor wat er wel goed gaat. En dat is best veel, want ik heb geen project gedaan waarbij de winkel gesloten werd tijdens de verbouwing. Ik ben nog nooit bij een bedrijf ingehuurd dat tijdens een verandertraject failliet ging. Ook niet nadat ik daar een project afgerond had trouwens.
Respect voor de totem
Danielle Braun gebruikt de metafoor van de totem in haar boek De Corporate Tribe. “Overal in de wereld bouwen volken totems die de kernwaarden van de stam weergeven. Een totem staat voor de ziel van de organisatie; de missie, visie en de kernwaarden.” Veranderen is nodig, we moeten in beweging blijven om als organisatie bestaansrecht te houden. Maar wel vanuit dat wat er ooit was. Met welk doel zijn we ooit begonnen, met welke passie is dit bedrijf gestart? En hoe houden we die passie vast, en als we het even kwijt zijn: hoe vinden we weer energie om vernieuwd door te gaan?
Veranderen betekent niet al het oude wegdoen
De opdracht die ik mezelf geef bij mijn volgende projecten is vanuit de beoogde verandering meer te kijken hoe dit past bij wat al goed gaat. En hoe kunnen we dat betrekken bij het einddoel. Niet alleen aandacht geven aan hen die de verandering leiden en hen die eronder lijden. Maar meer holistisch kijken naar het hele systeem, met respect voor wat er al is. Zeg nou zelf: in de spiegel van dit nieuwe gebouw komt het oude toch veel mooier uit?